Whiskey, wijn en de veerboot.

https://open.spotify.com/track/1cn7AZ4UzH3D9ljadsPQSX?si=fdA2CfcNRZqyXlLbGYtaMw

We hadden alweer een goede nachtrust gehad. De frisse zeelucht van gisteren had daar vast aan meegewerkt. 

Vandaag wilden we met de veerboot naar Bainbridge Island, een eiland voor de kust van Seattle in de Puget Sound, een half uurtje varen. We waren goed op tijd en daarom besloten Nicole, Jan Maurits en ik om koffie te gaan halen. Daarvoor moesten we van het terrein. Het was een minuut of 7 lopen. De koffie to go duurde best lang en Hjalmar appte op een gegeven moment dat we eigenlijk terug moesten komen omdat de veerboot eraan kwam. Jan Maurits en ik gingen alvast en Nicole zou dan met de koffie achter ons aan komen. De ‘oudjes’ maar vooruit. Ze legde uit hoe we het beste konden lopen en we gingen gehaast terug. Ik had verstaan:bij Jackson Street naar beneden (de straten zijn heel steil), dus wij lopen en kijken naar de goede straat. En die kwam maar niet. Hjalmar gebeld, bleek dat we ‘rechts’ hadden gemoeten. Niks ‘Jackson Street’. Toch iets met ouderdom en slecht horen…? We waren net op tijd terug (Nicole was er al). Ze had zich een beetje ongerust gemaakt. Het erge was, dat onze auto niet meer op de boot paste en dat we meer dan een uur moesten wachten 😟 Van Nicole 'mochten' we het terrein niet meer af, ze was veel te bang dat we weer zouden verdwalen.

Het hele gedoe was het allemaal wel waard. Zodra we op het eiland waren, kregen we dat eilandgevoel. Niet zo makkelijk onder woorden te brengen, maar iedereen die wel eens op een eiland is geweest herkent dat waarschijnlijk wel. De rust, de huizen, de natuur. Onze eerste stop was Bainbridge Distillery, een whiskey distilleerderij. Jan Maurits en ik deden een proeverijtje. De distilleerderij maakt 6 verschillende whiskey’s. We kozen er allebei 4. Daaruit kwam een duidelijke winnaar. Daar hebben we een fles van gekocht, want dit is in Nederland niet te krijgen. 

De volgende stop was bij een wijnboer, Rolling Bay Winery. Daar deden we ook een proeverij, alleen deden Jan Maurits en ik samen. En gelukkig maar, want we vonden het allebei niet zulke hele lekkere wijn. We zaten buiten en we konden af en toe het laatste restje wijn in het gras laten verdwijnen. De wijnmaker bleek van origine Nederlands te zijn. Op zijn 5e kwam hij naar Amerika. Hij sprak nog redelijk goed Nederlands. Hij kwam bij ons zitten en we hebben een hele tijd gezellig zitten kletsen. Hij schonk ons als extraatje een speciale wijn uit 2014 in (vonden Jan Maurits en ik ook niet zo 🤭). We schatten in dat hij nu ongeveer 74 zou moeten zijn. Als afsluiting bood hij aan om ons te laten zien waar de wijn werd gemaakt, een privé rondleiding. 

We hadden bedacht om het avondeten in Winslow op het eiland te doen. We hadden nog genoeg tijd om het plaatsje Winslow in te gaan. Zo’n typisch Amerikaans plaatsje met een winkelstraat waar je op zo’n bepaalde manier je auto parkeert. Het is een heel gezellig plaatsje met allerlei winkels, restaurants en boetiekjes. Het was van zonnig, naar betrokken weer naar weer heel warm geworden. In het Vietnamese restaurant zaten we buiten, maar wel overdekt. In de zon zou echt te warm zijn geweest. 

De terugreis met de pont, waarvan we gedacht hadden dat die niet zo druk zou zijn, deed ons even slikken toen we naar de terminal reden; een hele lange rij auto’s stond langs de kant van de weg te wachten. Tot onze opluchting kwam de grootste van de 2 veerboten en rekenden snel uit dat alle auto’s er zouden moeten passen.

En met een prachtig uitzicht op Mount Rainier aan de ene kant en de skyline van Seattle aan de andere kant, was deze heerlijke dag al weer bijna voorbij.

Morgen onze laatste gezamenlijke dag, daarna moeten we afscheid nemen… Nog even niet aan denken.