Herfstkleuren

https://open.spotify.com/track/05rizAAJYYh9y2SnAIoCPZ?si=-d11Q1DkQuywWeZUWAfwRw

Spierpijn! Dat is de eerste gedachte van de dag. Maar een minuut of 10 videobellen met een deel van het thuisfront verzacht een deel van de pijn. Een hete douche doet de rest. 

Het is vanmorgen bewolkt en de temperatuur is 10° maar wat ziet het er ook nu mooi uit. We hobbelen de camping af met achter ons in de camper een paar kledinghangers met was die niet in de droger kon en die nog niet droog is. Een soort van rijdende wasserette.

We gaan vandaag naar Matanuska. Eerst moeten we meer dan 100 mijl terug langs dezelfde weg als we gekomen zijn. Valdez is maar vanaf 1 kant via de weg te bereiken. 

Weer komen we langs wat wegwerkzaamheden en we hebben slécht wegdek. Dat de melk in de koelkast nog geen slagroom is geworden mag een wonder heten. Een onfortuinlijke mug zit vast op onze voorruit, spartelt om los te komen. Het valt wel mee hoe vies de auto wordt van ongedierte dat tegen de ramen en voorkant vliegt. Vroeger was je bij wijze van spreken nog niet bij de grens en dan moest je de hele voorruit al schoon schrapen.

Ons hoofd zit nog vol van de tocht van gisteren. Niet alleen de dieren die we zagen waren bijzonder, ook het gezelschap op de watertaxi. We waren met z’n dertienen plus 2 gidsen en de kapitein, Nate, die eruit zag als de ideale schoonzoon. Eerst leek het of de mensen min of meer afzonderlijk de tour geboekt hadden, op 2 stellen na. Zij leken elkaar te kennen. We hoorden wel vaak dat men elkaar bij de naam noemde en ook steeds in gesprek was. Toen bleek dat iedereen exact dezelfde lunch had 🤔 Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heb gewoon gevraagd hoe het nou in elkaar stak. Het bleek een reisgezelschap te zijn, met mensen vanuit verschillende staten van Amerika. 

De gidsen waren 2 stoere meiden van begin 20. Het is een apart slag mensen dat dit werk doet. Het is keihard werken en vaak afzien, maar ze hebben het er allemaal voor over. En we snappen dat wel, want wie kan zeggen dat-ie elke dag mag kajakken tussen de gletsjers en onderweg allerlei dieren kan zien.

Nog even over het verdwijnen van de gletsjers; op de eerste foto met landkaart (uit de jaren tachtig) zie je de situatie van toen. Op de tweede foto is het roodomrande gedeelte helemaal weg… In zo’n 40 jaar tijd…

Terwijl wij verder rijden en onze ecologische voetafdruk steeds verder vergroten (we zijn ons er terdege van bewust), vallen de prachtige herfstkleuren aan de bomen steeds meer op. Soms lijken de blaadjes wel goud. Beekjes, rivieren en meren wisselen elkaar af. De gids uit Anchorage vorige week vertelde dat Alaska het land van de 1000 meren wordt genoemd. Ze zijn bij 1000 maar gestopt met tellen, geen beginnen aan. De mug op de voorruit heeft de geest gegeven.

Nadat het landschap steeds sneller verandert, komen we rond half 3 aan bij Grand View Café & RV. Een camping die zijn naam eer aan doet…