Hop on, hop off.

De meeste dagen weet ik wel wat ik ga schrijven, maar vandaag lukt het minder goed. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat het einde van deze heerlijke vakantie steeds dichterbij komt. Bovendien zijn we op een bepaalde manier ook moe; het zijn zoveel indrukken die we opdoen en dat moet allemaal verwerkt worden. Ook begint het slapen op dit camperbed een beetje zijn tol te eisen. Op zich ligt het goed, maar we zijn constant bezig om het onderlaken op z’n plek te houden. Want als je daar niet op ligt, ligt je op het koude kunststof matras. 

We hadden gelezen over een hop on hop off bus in Homer. Daar gaan we gebruik van maken. Hij stopt bij de uitgang van de camping en de praatgrage John zit achter het stuur. Hij is ergens in de zestig en is weg van Europa. Als militair was hij 3x gelegerd in Duitsland en hij sprak nog steeds een aardig mondje Duits. Ook woonde hij een paar jaar in Roemenië. Hij is gek op André Rieu en had kaartjes voor een concert in Nederland. Helaas kwam COVID tussendoor. We zochten voor hem op wanneer Rieu een paar concerten zou geven en John werd nog enthousiaster dan hij al was. Hij gaat zeker proberen om snel naar Nederland te komen. 

We lieten ons afzetten aan het eind van de landtong, de zogenaamde Spit. Daar hebben we heerlijk gewandeld en van de zon genoten. Zo lopend kwamen we, via de haven waar we een schip uit de serie ‘Deadliest Catch’ zagen, bij een strook met allerlei winkeltjes en waar je excursies kon boeken. Het had allemaal iets alternatiefs, iets lossigs, heel ongedwongen. Het liep tegen lunchtijd en we besloten daar te gaan eten. 2 dingen: heel lekker en héél duur! Nog nooit zo duur geluncht 🫣 

Een aardige vrouw drukte me een geverfde steen in de hand, een ‘pocket hug’. Ik mag ‘m houden, maar ik mag ‘m ook weggeven. Ze was lid van een club die dit soort stenen maakt. 

We waren er daarna eigenlijk wel aan toe om naar huis te gaan. John pikte ons weer op met de bus en hij had gezelschap gekregen van een oudere dame,die voor de gezelligheid een paar uur in de bus bleef zitten.

  Het is nu rond half 7 ‘s avonds als ik dit stukje tik. We zitten vóór onze camper met dat mooie uitzicht op zee.  Bijna iedereen is vertrokken van deze kleine camping. Net als wij, morgen, als we beginnen aan de laatste lange rit. Terug naar Anchorage. 
 

Zoals zo vaak als het verhaal af is, nog een aanvulling. Vanaf ons plekje voor de camper zien we heel in de verte een bultrug…

Nb. Deze mooie foto's zijn van gisteravond.