Viva Las Vegas. Of niet?

Nou, echt niet. De stad doet haar bijnaam ‘sin-city’ meer eer aan. Maar daarover later meer.

Na een uitgebreid ontbijt gingen we tegen kwart voor 12 met de shuttlebus naar Harrah’s, een hotel aan de strip in Las Vegas. De strip is het bekend uitgaansgebied. We hadden de bus bijna gemist, omdat we niet precies wisten waar het opstappunt was. Het bleek achter het hotel te zijn waar we stonden. Een aardige beveiliger op de fiets loodste ons door het hotel en reed zelf snel om het hotel heen om te zeggen dat wij eraan kwamen. ‘Here are my friends’, zei hij tegen de buschauffeur toen we er waren. Op het nippertje! Het valt ons op dat de meeste mensen heel behulpzaam zijn. Ook toen we bij Harrah’s waren gearriveerd en de plek van de hop on-hop off bus zochten. We hebben een half uur lopen zoeken en aan meerdere mensen de weg gevraagd. Nou ja, op die manier alvast wat van Las Vegas gezien. 

Onze eerste stop was downtown Las Vegas, in een buurt waar antiekwinkeltjes waren. De eerste winkel was niet zo bijzonder, de tweede wel. Daar hebben we een aardig tijdje doorgebracht. Toen door naar een outlet, maar eigenlijk kun je in elk land wel naar een outlet. Dus dat viel een beetje tegen. Er stonden gelukkig bankjes waar we even konden zitten terwijl we op de bus wachtten. Het was een drukke plek, eigenlijk is heel Las Vegas heel druk, met taxi’s die stonden te wachten en personenauto’s die stopten om mensen op te pikken of af te zetten, bars en restaurants die hun muzieknoten aan de buitenkant hebben. We zagen 3 stellen aan de andere kant van de weg staan. Dat kan. Maar toen onze bus kwam, moesten ze ook mee. Wij grapten al, dat we niet in Engeland waren. Hilariteit toen het Britten bleken te zijn. De gids:’We hebben jullie dubbeldekker, maar we stappen gewoon aan deze kant in!’. 

De volgende stop die we gepland hadden was The Pawn Shop, bekend van een realityserie. Wij kijken dat wel eens en het leek ons leuk om binnen te kijken. Maar ja, wij zijn niet de enigen die dat leuk vinden. We zagen een lange rij voor de ingang staan. Echt een lange rij. Dit werd ons te gortig, dus we zijn blijven zitten. Een man die weer in de bus kwam, vertelde dat hij twee en een half uur had staan wachten om naar binnen te kunnen. Goede keuze om te blijven zitten. 

De bus ging verder naar Circus Circus. Ook weer een hotel, met een circus en een indoor kermis. En winkels. Misschien moet ik even zeggen dat elk hotel een casino heeft en elk casino een hotel. En winkels. Je kunt gewoon ieder willekeurig hotel binnen lopen. Je komt, hoe dan ook langs de gokautomaten. En langs de winkels.  Dat ging ons steeds meer tegenstaan. We hadden voor de grap wel een keer wat willen doen, eenarmige bandiet of zo, maar we hebben het niet gedaan. Alles roept en schreeuwt om je geld uit te geven. Het voelde niet goed.

Bij Circus Circus stapten we over op een andere buslijn en reden we door naar het bekende ‘Welcome to Las Vegas’ bord. De gids op de bus gaf tips hoe te fotograferen en dat scheelde een boel tijd. Bij deze stop kon je ook naar de Harley Davidson shop en kreeg je op vertoon van je busticket een kleinigheidje: 2 fiches om te gokken, wat we dus niet gedaan hebben. Deze winkel was een verademing na alle drukte van de stad. Maar goed, we moesten toch weer verder. Het was ondertussen etenstijd geworden en ik vroeg aan de gids op de bus of hij ideeën had om te eten. Hij vond één Italiaans restaurant heel goed, Batista’s hole in The wall. Daar had de maffia veel gezeten, omdat het restaurant geen ramen heeft én vluchttunnels naar Caesar’s Palace. 

Na het eten, dat overigens bij een foodcourt was (ook typisch Amerikaans) zijn we nog bij 2 hotels naar binnen gegaan. Het Bellagio en The Venetian. Het eerste leek mooi oud, met mooie ramen en een glazen plafond (letterlijk). Het leek allemaal oud, jaren ‘20. Je weet echter dat alles nieuw gemaakt is, misschien wel met gebruik van oude materialen. Bij The Venetian is het net alsof je in Venetië bent; er varen gondels van vóór het hotel naar binnen en dan dóór het hotel. Alsof je bij het San Marcoplein in Venetië was. 

Het begon langzamerhand donker te worden en steeds meer lampjes gingen aan. Mooi voor foto’s een filmpjes. Ook steeds meer mensen van twijfelachtig allooi kwamen tevoorschijn. We zagen bijvoorbeeld dat 2 schaarsgeklede dames (eigenlijk heren) vriendelijk, doch resoluut een casino uit werden gezet. We kregen allebei steeds meer het gevoel dat we hier weg wilden. De hele dag zagen we mensen die er best wel bloot bij liepen, bijvoorbeeld een kort broekje en het bovenstuk van een bikini. Ook wordt er enorm veel reclame gemaakt voor escortgirls en speciale clubs. Er rijden de hele dag autootjes rond met hoge borden waar alles letterlijk open en bloot op staat. Dit is een wereld waar wij niet in thuishoren en ons beslist niet in thuis voelen. We hebben het nu gezien en daar ben ik blij om, want anders was het blijven knagen: hoe is Las Vegas?

Dit liedje van Elvis Presley vertelt precies hoe het is.

 https://youtu.be/OkGkCnsr02w