Homeward bound

Ondanks het feit dat we gister al onze meeste spullen hadden ingepakt, kregen we toch wel wat stress bij het vullen van de  koffer; ruimte genoeg, maar het gewicht... We hadden al de ‘kaasschaaf-methode’ toegepast, zoveel mogelijk ballast kwijtraken. Dingen zoals tandpasta, shampoo, badslippers achterlaten. We hadden een doosje gemaakt met onaangebroken boodschappen. Dat waren er gelukkig niet zoveel deze keer. Na enige aarzeling wilde de buurman ze hebben. Hij wist er anders nog wel iemand voor. Bij het inleveren van de camper zagen we dat je daar je overtollige boodschappen ook kwijt kon. Waarschijnlijk voor de minderbedeelden. Goed initiatief! Zo jammer om alles weg te gooien.

Na wat heen en weer gegoochel met spullen van koffer naar rugzakken en weer terug, besloten we het er op te  wagen.

Bij Cruise America, waar we de camper moesten inleveren, kwam een taxichauffeur op ons af. Hij wilde ons wel naar het vliegveld brengen. We konden niet met creditcard betalen, maar hij wist een geldautomaat vlakbij. We besloten met de man in zee te gaan. Hij kwam oorspronkelijk uit Pakistan en woonde 40 jaar in Long Beach. Daarvoor had hij 2 jaar in Chicago gewoond, maar daar vond hij het veel te koud. In Pakistan was hij accountant geweest. Hier verdiende hij meer als taxichauffeur. 

Naarmate we dichter bij het vliegveld kwamen werd het drukker. Heel erg druk! In overleg zette de chauffeur ons af bij ‘arrivals’ omdat hij inschatte dat het daar minder druk zou zijn. In elk geval om er naar toe te rijden. Het maakte ons niet zoveel uit, wat we konden toch nog niet inchecken en we zouden pas om kwart over 5 vertrekken. Tijd zat. Dit stuk was de enige keer dat we zagen dat er echt a-sociaal werd gereden. Automobilisten die hun auto gewoon ergens tussen drukken. Onze chauffeur bleef kalm en na 3 kwartier waren we op Los Angeles Airport. 

Wat een gigantische luchthaven! Heathrow bijvoorbeeld is ook groot, maar voelt minder groot. Dit lijkt zo onoverzichtelijk. Dan eerst maar koffie. Om half 1 konden we onze bagage afleveren. Eén koffer was iets te zwaar, maar blijkbaar binnen de norm. Er werd ons gevraagd of we 1 dag langer wilden blijven, omdat het vliegtuig overboekt was. $800,00 per persoon. Hoe verleidelijk zo’n geldbedrag ook is, wij hadden er geen zin in.

Bij de security ging het redelijk soepel. We hadden allebei 2 bakken nodig om onze spullen in te doen. Schoenen moesten uit, riem af, elektronische apparaten uit de tassen, je kent het wel. Nadat we gescand en gefouilleerd waren, konden we doorlopen om onze handbagage, die ook gescand werd op te pikken. Mijn rugzak kwam meteen aan en die van Jan Maurits niet. Zijn vak met losse spullen ging meteen door en die van mij werd extra gecontroleerd. Ik had er een zakje met nootjes in en 2 zelfgemaakte wraps. Gelukkig mocht dat mee. Bij Jan Maurits lag het waarschijnlijk aan de houder voor TomTom dat alles nog een keer extra werd gecheckt. 

We hebben de wraps lekker opgegeten, die vielen er goed in. We hebben wat gewinkeld (die whisky van $900,00 toch maar laten staan) en zitten nu in lekker luie stoelen naar de nieuwbouw van LAX te kijken. Zometeen nog maar eens een rondje lopen en dan over een uurtje boarden.