Los Angeles, city of angels.

“”Het dorp werd op 4 september1781officieel gesticht, door een groep van vierenveertig stichters, bekend als “Los Pobladores”. Het kreeg de naam El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de los Ángeles del Río de Porciúncula("Het Dorp van Onze Vrouwe de Koningin der Engelen van de Rivier van Porciúncula"). De stichters kwamen uit Spanje.’’ 

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Los_Angeles

Het was al vroeg dag in huize De Vries. We moesten rond kwart voor 9 klaarstaan om een rondrit door Los Angeles te krijgen met een klein busje. Er konden maximaal 14 mensen mee, maar het bleef een klein groepje. Een moeder met haar dochters van 16 en 22 gingen alleen nog mee. Zij kwamen uit San Antonio, Texas. Het waren aardige mensen, goedlachs, vooral de moeder. De gids vertelde graag en veel, vooral over zichzelf, zodat we aan het eind van de dag meer over hem te weten waren gekomen dan over Los Angeles! Maar dat wisten we toen nog niet. Het was niet zo warm, bewolkt, eigenlijk ideaal voor een stadstour.

Voor ons gevoel zitten we in Los Angeles, maar technisch gesproken zitten we op Long Beach, een stad in county Los Angeles. Het duurde dan ook zeker een half uur voordat we echt in Los Angeles waren. 

De eerste bezienswaardigheid was Los Angeles Colosseum. Hier zijn in 1932 en 1984 de Olympische Spelen gehouden. In 2028 komen ze weer naar Los Angeles en dan worden ze daar weer gehouden. Dit is uniek, het is niet eerder voorgekomen dat er 3x in dezelfde stad én hetzelfde stadion de Spelen worden gehouden.

We gingen verder naar Downtown LA en we stopten bij Olvera Street, een gezellig plein met kleine straatjes, waar je je in Mexico waant. Er staat een prachtig klein kerkje, waar we even naar binnen zijn gegaan. Opvallend waren de Christusbeelden; het ene beeld lag in een glazen kist en het andere beeld was aan het kruis gespijkerd. Wat wij nog nooit eerder zagen, was dat de knieën van beide beelden bebloed waren. Misschien klinkt dat wat gek, maar vaak zijn dat soort beelden toch wel wat ‘steriel’, dit was best rauw. Omdat er meerder mensen aan het bidden waren, heeft Jan Maurits alleen met zijn telefoon onopvallend een paar foto’s gemaakt.

De volgende stop was bij The walk of Fame; 22 blokken lang, aan weerszijden van de straat hebben meer dan 2500 beroemde mensen op het gebied van film, muziek e.d. een stoeptegel met een ster en hun naam gekregen. Iets verderop zagen we allemaal hand- en voetafdrukken van nog meer beroemdheden, zoals Shirley Temple en John Wayne (die hele kleine voeten had!). Verder is Hollywood Boulevard één grote openluchtwinkel, waar je souvenirs, kaartjes voor rondleidingen en shows verkochten; één schreeuwerige bende, waar je goed moest kijken om nog wat moois te zien, zoals de oude bioscoop. Die deed ons qua architectuur aan Tuschinski in Amsterdam denken. 

Bij deze stop gingen we ook naar een punt waar je de beroemde witte letters HOLLYWOOD goed kon zien. Het was de bedoeling om die wijk in te gaan, maar vanwege de bewolking en het sombere weer, zag je het niet zo goed. Dit was het alternatief. 

Inmiddels was het tijd om te lunchen. We gingen naar Mel’s Diner, een restaurant dat ingericht was in de stijl van de jaren 50. Het eten was heerlijk! Gelukkig niet alleen hamburgers, maar ook gezonde salades. Ik had zo’n bord vol, dat niet opeten ervan méér calorieën kostte dan dat de salade opleverde. 

Na de lunch gingen we naar de wijk Beverly Hills, een dure wijk van Los Angeles. Waar je bij sommige winkels een afspraak moet maken om te komen winkelen. Waar mensen gemakkelijk $100.000 of meer per bezoek spenderen... We reden door wijken met mooie huizen. De indruk die we kregen van LA was van een relaxte, goed onderhouden stad, met relatief veel groen en bloeiende bomen. Opvallend waren de bomen met paarse bloemen, een Australisch soort dat ook in Zuid-Afrika voorkomt. We zagen ook een andere kant, die je in de meeste grote steden ziet: zwervers. Tentenkampjes midden in de stad. Schrijnende tegenstellingen.

Onze laatste stop was Venice Beach,via Santa Monica Boulevard waar ook het begin/eindpunt van Route 66 is. Officieel mocht de gids niet stoppen op dat punt, maar hij zag een parkeerplekje en Jan Maurits kon even snel de bus uit om een foto te maken. Iets verderop konden we er wel uit en hebben we een wandelingetje naar de Stille Oceaan gemaakt. Terwijl we door het zand ploegden om dicht bij zee te komen, zagen we een paar meeuwen die het eten van iemand aan het stelen waren! Ze pikten het uit een bakje dat daar stond en probeerden uit eenzame chips te eten. Er kwamen steeds meer meeuwen bij. Hele grote. Toen de eigenaresse terug kwam, gingen ze amper weg, eentje bleef zelfs gewoon staan. Vlegel!

Er was weer van alles te beleven op de boulevard, van souvenirverkoop en ijsjes, tot aan een dansgroep die het publiek erbij wilde. Opvallend zijn de winkeltjes waar je marihuana kunt kopen. We hebben het in deze vakantie vaak geroken. Ze zijn bezig met legalisering. 

Na deze laatste stop was het bij iedereen wel een beetje op. Het was dan ook erg stil in het busje, zelfs de gids had weinig meer te vertellen. 

Wat ons bij zal blijven is het verhaal wat de dame uit San Antonio vertelde; we hadden het over Mexico, zij wonen vlak bij de grens. Maar ze gaan er niet meer heen, want het is veel te gevaarlijk. Ze kende een paar mensen die naar Mexico gingen en nooit meer zijn teruggekomen...

Vanavond bij ons op het menu: Mexicaanse wraps!