Kerst is vroeg dit jaar.

 
https://open.spotify.com/track/5lIhhC5GwiYKuTIqTg6wDc?si=k0WScnnQSreT0N_AX_vUNQ

En zo zitten we rond half 10 op de snelweg richting Paxton. De zon schijnt en het is 11°. We verlaten Riverside Edge, wat voelde als een groene oase in alle (relatieve) drukte van Fairbanks. We blijven het autoverkeer horen en het vliegverkeer. We zitten, hoe kan het ook bijna anders, weer vlak bij een vliegveld. We zien veel  laag overkomende vliegtuigen in allerlei soorten en maten. Ook wel weer leuk. 

Bij de voorbereidingen voor deze reis hadden we gezien dat we ook langs het plaatsje Northpole komen en daar staat het huis van de kerstman. Natuurlijk gaan we daar kijken. We belanden in een enorme winkel met echt álles op het gebied van Kerst. Aan de ene kant zit de kerstman en je kunt met hem op de foto of hij spreekt een filmpje in. Ik vraag een meisje dat daar werkt hoe het is om het hele jaar door in de kerstsfeer te werken. Is Kerst dan nog wel speciaal? Maar volgens haar is het net als in een gewone winkel werken. Ik vertel dat ik met Kerst jarig ben. Ze vraagt of ik dan ook een aan Kerst gerelateerd naam heb. Een collega van haar is op 24 december geboren en haar ouders hebben haar Holly genoemd. Mijn ouders waren helaas niet zo creatief… 😏

Nadat we een tijdje hebben gereden, wordt de highway 2-baans, dus met tegemoetkomend verkeer. Maar da’s bijna niks. De weg is op verschillende plaatsen opgelapt; even nieuw asfalt, de lijntjes bijkleuren en door naar de volgende. Zoals Chris, onze gids in Anchorage vertelde, men heeft ongeveer 3 maanden de tijd om wegen op te knappen; er ligt sneeuw of de ondergrond is nog bevroren. ‘We hebben hier 2 seizoenen,’ vertelde Chris. ‘Het winterseizoen en het wegwerkzaamhedenseizoen.’

We vangen af en toe een glimp op van de Alaskan Pipeline. Dat is één van de langst pijpleidingen ter wereld. Ruwe aardolie wordt zo van het Prudhoe Bay field in het noorden naar Valdez in het zuiden van Alaska gebracht. Valdez hopen we deze reis ook te bezoeken. Omdat de grond vaak bevroren is, ligt een groot gedeelte van de pijplijn boven de grond.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Trans-Alaskapijpleiding

De eerste reisdagen hadden we niet zoveel behoefte aan muziek onderweg. Nu wel. We zoeken een radiostation zonder ruis en luisteren een tijdje. Maar dit is niet het soort muziek dat wij leuk vinden en besluiten we Spotify aan te zetten. Voordat we overschakelen horen we de presentator nog een leuk verhaal vertellen; vorige week was hij op het vliegveld gearresteerd. Hij wilde graag vóórin het vliegtuig zitten en had daarom ‘shotgun’ geroepen 😂

Als we in de buurt van Delta Junction komen, wordt het wat drukker. We gaan er tanken en even buiten de plaats lunchen we met een prachtig uitzicht: besneeuwde bergtoppen. We gaan verder en net wanneer we grappen dat we bijna in een Bob Ross-landschap staan met een happy little highway, komen we een half uur stil te staan wegens wegwerkzaamheden. Zeker een half uur bij Ruby Creek. Dan mogen we een ‘pilot car’ volgen. Wij rijden bijna een half uur in konvooi en daarna is het ieder voor zich. We trotseren nog een flinke bui, maar gelukkig wordt het steeds lichter.

Het laatste stukje van deze dag is nog even spannend, of we de ingang van de camping op tijd zullen zien. Dat gaat goed en inmiddels schijnt de zon. We ruiken allebei naar toiletverfrisser; 1 stap buiten de camper en we werden al lek geprikt, dus de muggenspray met deet gebruikt. De optie om lekker buiten te zitten is er eigenlijk niet. Plus dat je niet weet wat er uit de bosjes komt, het is uiteindelijk een natuurcamping. De berenspray ligt binnen handbereik…