Van Chicago naar Joliet.

Kortingsbonnen of niet, het was gisteravond veel te gezellig in de Irish Pub. We zijn daar de hele avond gebleven. Live muziek door Aron, een lokale beroemdheid.  

De volgende ochtend waren we weer vroeg wakker. Aan de ene kant balen, maar het voordeel was dat we mooi op tijd waren. De taxi die ons naar het camperverhuurbedrijf bracht, was een kwartier te vroeg. De taxichauffeuse die ons afgelopen donderdag van het vliegveld naar het hotel bracht had verteld dat je in Moldavië, waar ze vandaan kwam, eerst een half jaar een cursus moest doen om een licentie te krijgen. Hier in Amerika hoeft dat niet. Iedereen kan dus taxichauffeur worden. Dat schoot wel even door me heen toen we met hoge snelheden door het verkeer raasden. We kwamen veilig aan, 3 kwartier te vroeg.

En zo konden we op weg, naar Joliet. Ook stiekem gekozen vanwege The Blues Brothers. In het begin is het altijd weer wat spannend om in de camper te rijden, maar al snel had Jan Maurits het weer onder de knie. We hebben geluk, want deze camper is splinternieuw en heeft nog maar 200 miles gereden. De hele inventaris is ook nieuw, we mochten het zelf uit de verpakking halen en opruimen!

Verder is er over deze dag niet zo heel veel te vertellen; we hebben vlak voordat we bij de de camping waren flink veel boodschappen ingeslagen, zodat we een aantal dagen vooruit kunnen. En zo’n eerste keer moet je natuurlijk álles aanschaffen. Bij het afrekenen stond er niemand om de boodschappen terug in de kar te doen, dus was ik zelf maar begonnen. Nadat ik 2 bakken yoghurt in de kar had gezet, kwam er een dame met een doorkomend baardje om de rest van de boodschappen op te ruimen. Ze pakte allemaal plastic tasjes om de spullen in te doen. Ze wilde ook de bakken yoghurt in een tasje doen. Ik zei dat dat niet hoefde. Ze keek me uiterst verbaasd aan en zei:’Really?’ Inderdaad, really. Ze probeerde het nog een keer, maar ik hield voet bij stuk. Echt belachelijk, al die plastic tasjes! 16, deze keer. En nog eentje extra toen we daarna lunch gingen halen. Dat ging zo snel, dat we het maar zo lieten. We gaan proberen bij te houden hoeveel plastic tasjes we bij de boodschappen krijgen. In elk geval kopen we geen afvalzakken, want daar gebruiken we de plastic tasjes voor.

De camping was nog een kwartiertje rijden, Martin Campground. Een kleine, eenvoudige camping, vlak langs de highway. Onze eerste indruk was even ‘slik’ toen we onze buren zagen, maar dat is al weer over. Een aardige buurman kwam een praatje maken en met de overbuurman hebben we ook al een heel gesprek gehad. Schijn bedriegt heel vaak!