The big Easy, deel 2

Dat was een lange dag vandaag, onze tweede dag in New Orleans. Maar wel een hele leuke dag en ook meer relaxt dan gisteren. We waren van verschillende kanten gewaarschuwd om goed op te letten in de stad en dan ga je toch niet heel ontspannen de stad in. Het voelde gistermiddag vooral dan ook minder fijn dan nu. Ten eerste was Bourbonstreet echt niet leuk! Een groot gedeelte was opgebroken en de sfeer was te vergelijken met allerlei toeristische gebieden zoals de wallen in Amsterdam en de Strip in Albufeira. Maar dan wat grimmiger. Tot overmaat van ramp begon het ook nog keihard te regenen. Toen we ergens stonden te schuilen kwam er een man naar ons toe die over de schoenen van Jan Maurits begon. Wij voelden nattigheid 😄 en gingen wat verderop staan. Maar daar kwam weer iemand naast ons staan die over zijn schoenen begon. Toen zijn we helemaal weggegaan. Dan maar nat. Vandaag hoorden we van een hele aardige verkoper (waar we een authentiek nummerbord hebben gekocht, yeay!), dat het een soort babbeltruc is. 

Enfin, deze dag begon goed, met een temperatuur die maakte dat we al meteen flink aan het zweten waren. We hadden de ochtend om door te brengen in de stad en 's middags hadden we een tour geboekt naar een plantagehuis gecombineerd met een swamptour. Omdat we nu weten wat goede koffie is, bestelden we eerst koffie bij Café Beignet. We hadden een tafeltje bij het (open) raam. Om een uur of 10 kwamen 2 muziekanten en was er live-muziek. Als we dan toch de toerist aan het uithangen waren, konden we ongegeneerd naar de French Market gaan. Eerste gedeelte lokaal voedsel en het tweede gedeelte souvenirs en zo. Kleurrijk om te zien. Een wandeling naar en door Jacksonpark stond daarna op het programma (het park is hooguit 50 bij 50, dus dat valt mee) en vandaaruit naar St-Louis cathedral, een prachtige kerk. We vervolgden onze route om uit te komen bij een megagroot overdekt winkelcentrum. Daar stond dus de aardige verkoper, bij wie we de nummerplaat en nog een ander bord hebben gekocht. De tijd begon te dringen, want we moesten om 1 uur klaarstaan voor de tour en we hadden nog niets gegeten. De verkoper adviseerde een restaurantje en daar haalden we een po'boy (met fried alligator).   https://en.m.wikipedia.org/wiki/Po%27_boy Wij dachten dat dat alleen een broodje was, maar er zaten ook nog gefrituurde zoete aardappelfrietjes bij (lékker!). Maar omdat ze in Amerika niet raar staan te kijken als je eten mee wilt nemen, vroegen wij om een doosje en deden daar alles in. Toen als de wiedeweerga naar het opstappunt. We konden daar nog even overdekt zitten en ons eten nuttigen. Het zweet kwam ondertussen uit poriën waarvan ik het bestaan niet wist 😅

Om 1 uur konden we in de gekoelde bus. Dat we nog niet ziek of verkouden geworden zijn mag een wonder heten! Warmte in, warmte uit. Pats, ijskoude lucht in je nek vanwege de airco. Hier in de camper net zo; de airco kan hard of nog veel harder.         Sandy was onze tourguide. Een stereotype Amerikaanse; veel herrie, veel massa en vooral lachen om haar eigen grapjes. Desondanks wist ze veel leuke feitjes te vertellen. Op de plantage stond Beverly op ons te wachten. Gekleed in een 18e eeuws jurkje leidde ze ons rond op de plantage. We hebben nooit geweten dat die enorm grote plantagehuizen eigenlijk helemaal niet zo groot zijn. Door de veranda's lijken ze veel groter. Na haar rondleiding konden we zelf nog over het terrein lopen om bijv. te zien hoe het materiaal werd gemaakt waar ze de muren van maakten. Helaas begon het weer te hozen, zodat we niet zo heel veel van de rest van het terrein hebben gezien. En na al die buien, wat denk je, niet afkoelen hè! Het bleef even broeierig. 

Dan maar weer in de ijskoude bus, op naar de bayou. Daar wachtte een stoere Cajun op ons om van alles te vertellen over alligators, eten, de bayou en wat niet meer. We zagen verschillende alligators, een paar schildpadden en een paar wasbeertjes. Ze werden gelokt met: marshmallows 🤔 Het hoogtepunt was het moment dat de gids opeens met een kleine alligator in zijn handen stond. Die frommelde hij uit een bak die ook aan boord stond. Iedereen die wilde mocht het beestje vasthouden en er mee op de foto. De bek werd dichtgetapet en daar gingen we. Bijzondere ervaring.

Het was droog en zwoel toen we terug gingen naar New Orleans. We hadden besloten om in de stad zelf te gaan eten en we hadden ook een restaurant op het oog, een tip van medepassagiers in de shuttlebus. Bij het restaurant aangekomen, stond er buiten een lange rij. Vlak daarvoor hadden we een ander restaurant gezien dat ons wel leuk leek. Het bleek een goede keuze te zijn, want het eten was verrukkelijk. We hadden beide een bord met 3 verschillende cajun-gerechten.  

 Omdat de shuttlebus niet meer reed, belden we een taxi om terug naar de camping te gaan. Goed, even dachten we dat we in een zeer slechte film waren beland. De taxichauffeuse leek, netjes uitgedrukt, alsof ze niet goed bij haar hoofd was. Ze bleef maar hameren op het feit dat we morgen niet naar Vicksburg moesten gaan, maar naar Arkansas National Park, om daar kristallen te zoeken. Nou, dat gaan we lekker niet doen. Ze adviseerde ook nog dringend 'Dawn' afwasmiddel te kopen, want daar kun je alles mee schoonmaken. Zij gebruikte 3 flessen per week, hoewel ze in een klein appartementje woonde...🙊 Ik was blij toen we weer op de camping waren. Ze bracht ons helemaal tot aan onze camper, 'JA, WANT IK MOET TOCH OOK ERGENS KEREN'. Van mij had ze dat niet hoeven doen. Nu weet ze waar we wonen en straks staat ze voor de deur 😱

Wegens slecht internet: een andere keer meer foto's 😉