Behoorlijk van de kaart.

Onze 2e wat langere reisdag vandaag. Niet zo heel lang, dachten we, want de afstand viel best mee nl. zo’n 195 kilometer. Bovendien hadden we niet al te veel bezienswaardigheden op ons programma staan die ons op konden houden. We wilden deze dag naar The Pink Elephant, een antiekmarkt met allemaal reuzenbeelden. Nu is Route 66 op sommige stukken makkelijk te volgen, maar op andere stukken (m.n. kruispunten) is het gokken welke kant je op moet. Bij geen aanwijzingen denken wij: rechtdoor. Maar dat bleek niet altijd het geval. We zijn toen maar wat op ons gevoel gaan rijden en ook op de navigatie, alleen wilde die ons steeds op de snelweg hebben. In elk geval bracht TomTom ons de juiste richting op en kwamen we de borden tegen. Het wegenboek hielp ook niet echt, want de route van vandaag zat net in de vouw van het boek!

We bereikten de Pink Elephant rond het middaguur. Buiten stonden allemaal grote beelden; binnen was een diner uit de jaren 50 (waar we van ellende een kop zwarte, niet zo lekkere koffie hebben gedronken om de hoofdpijn onder controle te krijgen. Het heeft geholpen). Verder was er een winkel waar je heel veel snoep, fudge en andere zoetigheid kon kopen en er was een enorme ‘antiekmarkt’. Daar hebben we zeker een uur doorgebracht. Het concept van deze antiekmarkt zie je steeds vaker; als particulier kun je een plekje huren en zo je spullen verkopen. Hele afgedankte verzamelingen kon je kopen. Maar ook oude nummerborden, blikjes, kleding, oude bladen en andere goedbedoelde rommel. Wij hadden meerdere items gekocht en het bleek een hele administratie voor de goedlachse dames achter de toonbank. Elk verkocht ding moest genoteerd worden, zodat elke verkoper z’n deel kreeg. Maar ze waren het gewend. 

Ook nu viel het weer op hoe snel je een praatje kunt maken met veel Amerikanen. Soms heel oppervlakkig, maar regelmatig ook snel de diepte in. Zoals met de gepensioneerde overbuurman van de 1e camping. Toen we aankwamen was hij met een jongen van een jaar of 10 bezig met een kettingzaag. Ze waren ‘m aan het repareren. Het leken opa en kleinzoon. Later vertelde hij ons dat hij zich een beetje over een aantal kinderen op de camping ontfermde. Zij hebben geen vader in hun leven of een afwezige vader. Hij wil een rolmodel voor ze zijn en ze aandacht geven. ‘Zodat ze zich niet gaan vervelen en geen rottigheid uithalen’. Reken maar dat je als jochie van 10 groeit als je een kettingzaag mag aanslingeren!

Maar goed, terug naar vandaag. We besloten om na onze stop verder te gaan op de highway. Route 66 rijdt niet altijd even comfortabel en bovendien ligt de highway er praktisch naast. Konden we lekker opschieten. Dat lukte ook wel, maar TomTom liet ons nu echt in de steek. Helemaal de verkeerde kant op naar een supermarkt en daarna, toen we boodschappen hadden gedaan, werden we de rimboe in gestuurd in plaats van naar de camping. Een aardige man die wachtte tot we hem voorbij waren op de smalle weg, gaf aanwijzingen. Dat, en de navigatie van Jan Maurits’ telefoon bracht ons de goede kant op. Tot bij het laatste kruispunt, toen we wéér de verkeerde kant op werden gedirigeerd.... Al met al heeft dit ons zeker 2 uur vertraging opgeleverd.

Het is nu 9 uur ‘s avonds, het is behoorlijk donker en we zitten voor de camper met een biertje van brouwerij The Magic Hat. Het was me het dagje wel. Kijken wat morgen brengt. Dan rijden we Springfield, ruim 300 kilometer. Maar dat kan makkelijk meer worden, als de navigatie en de borden ons in de steek laten...