Langs de katoenvelden naar Nashville.

Met een beetje weemoed beginnen we aan de derde en tevens laatste week van onze reis. We hebben er lang naar toegeleefd en het vliegt nu gewoon voorbij. Maar voordat we in een depressie raken nog een terugblik op gisteravond. Het restaurant waar we gingen eten had de service dat je met een roze limo werd opgehaald en weer thuisgbracht. Super leuk! Het restaurant was gezellig ingericht, het deed qua inrichting denken aan de bar van de tv-serie 'Cheers', met veel 'Americana' en veel Elvis. Het restaurant had zelfs een souvenirwinkeltje 🙄 Het eten was heerlijk, vlees met een bepaalde bbq-saus. Maar wat vet. De Amerikaanse keuken blinkt niet uit qua gezondheid.

.

Na de maaltijd moesten we de limo delen met 2 Amerikaanse stellen, die in het hotel tegenover de camping zaten. Jan Maurits zat tussen de heren op de middelste bank en ik zat achterin met de dames. En meteen weer intensieve gesprekken, die 8 minuten dat we even op de limo moesten wachten en dat we in de limo zaten. De dames deden veel aan breien en zo kenden ze elkaar. Ze woonden 6 uur vliegen uit elkaar, maar het breien hield hen bij elkaar.


En toen begon onze volgende etappe vandaag, langs uitgestrekte katoenvelden naar Nashville. Vandaag was het een lange rit, ongeveer 350 kilometer. Wanneer je de hele tijd op de interstate bent is dat best saai. We besloten om van de interstate af te gaan en de 'gewone' weg te volgen. Dat was weer schitternd. Mooie, maar ook vervallen huizen, stille dorpjes en weer heel veel kerken. Die ook allemaal (goed)bezocht werden. Het W.G. van der Hulst-gehalte was weer hoog. Vandaag zijn we hier voor het eerst over een rotonde gegaan, een hele ingewikkelde die ook nog om een gebouw heen ging 😆 We waren in Brownsville even de weg kwijt en zodoende kwamen we daar uit. Dat verkeerd rijden is af en toe niet erg. We kwamen door straten met prachtige huizen. In elke tuin stond een bordje met informatie. Ik heb nog niet terug kunnen vinden wat het precies was, maar het leek op modelwoningen van verschillende bouwstijlen uit het verleden. Het bleek dat we op the Purple Heart Trail zaten. Dat is een route van wegen, bruggen en gebouwen om mannen en vrouwen te eren die the purple heart hebben gekregen. Het heeft allemaal met oorlog te maken, zie ook de link.http://www.purpleheartca101.org/


Zo'n 90 mijl voor Nashville begon het heuvelachtig te worden. O, en in Tennessee de boete op rommel langs de weg gooien (littering) oplopen tot $3.000,00. Het is maar even dat je het weet.


Vandaag was verder niet spannend. We zitten eindelijk weer op een camping waar je een kampvuurtje mag stoken, dus hoe warm het ook is, wij zitten in lange broek, sokken en een vest (tegen de muggen) bij het knetterend haardvuur. Nou ja, eerder 'rokend' haardvuur.