Nog een keer Into the wild

https://open.spotify.com/track/1iEr3OkczMbk557RgIMtxm?si=jYd9CZiZR5-15UmB8Sf_-Q
 

Vanochtend ging de wekker om 5.45u. Dat klinkt erger dan kwart voor 6, dus dat laat ik zo. Vandaag stond een trip naar Mount Rainier national parc op de planning. Dat is een rit van 2 uur. De ervaring is dat op tijd komen veel voordelen heeft; het is nog niet zo druk, ook niet op de parkeerplaats en het is nog niet zo warm. De weersomstandigheden zijn gelukkig beter sinds gistermiddag, hoewel het vannacht nog heeft geregend.

https://visitrainier.com/ 
Mount Rainier is een begrip in Seattle. De inwoners van Seattle, de Seattlites, kijken regelmatig in de richting van de berg en als Rainier zichtbaar is, zeggen ze:’ The mountain is out’. Vandaag was de mountain out! Om ‘m goed te kunnen zien deden we een hike op een naastgelegen berg. Dat was in het begin weer even wennen met klimmen, want we begonnen al op een hoogte van 2000 meter. Dit was een totaal ander soort klim dan bij onze eerste hike. Nu ging het klimmen geleidelijker en waren er vaker vlakke stukken. Maar ook hele stukken met losse stenen waar we langs moesten. We zagen af en toe een chipmunk (klein eekhoorntje) wegschieten, maar bij het eindpunt was het een komen en gaan van deze grappige diertjes. Sommigen waren heel tam en haalden nog net niet je rugzak leeg. 

We genoten van het uitzicht en daarna gingen we terug. Halverwege namen we een andere afslag en daar was het landschap weer anders, meer bosrijk. Opvallend waren ook de vele soorten bloemen. Hoe hoger je komt, hoe minder het natuurlijk worden, maar langs de hele route (uiteindelijk zo’n 10 kilometer) zagen we veel bloemen. Grappig was de mini-lupine, die op het hoogste punt waar we ze zagen echt ienie-mienie blaadjes had. 

We kwamen een gezin tegen en de moeder vroeg of we haar zoon hadden gezien, een tiener met een zwarte jas. Ze waren elkaar kwijt geraakt. Eigenlijk wisten ze ook niet goed of hij alvast vooruit was gelopen of juist achtergebleven was. De vader van het gezin was wat stilletjes, maar één van de dochters (jaartje of 5?) babbelde gezellig mee. Een tijdje later kwamen we ze weer tegen en de verloren zoon was terug. Moeder vertelde op luide toon dat hij terecht was. Ze was opgelucht maar ook wel boos. De zoon keek stoïcijns voor zich uit. Hier was het laatste woord nog niet over gezegd. 

Ik begrijp de ongerustheid van de moeder, dat zou ik ook hebben. Los van dat voelt het hier heel veilig. We hebben nog geen moment gehad dat we dachten: dit is niet oké. Niet in een park en niet in de stad.

Na de wandeling snuffelden we wat rond in de giftshop en was het tijd voor lunch. We besloten rustig naar een ander deel van het park te rijden, toen we erachter kwamen dat we niet veel benzine meer hadden. Het was even spannend, aangezien we weinig bereik met de telefoons hadden en de kortste weg die we moesten gaan naar het benzinestation afgesloten was. Het kwam goed.

We hebben zo veel gezien vandaag, zoveel indrukken opgedaan. Nóg een korte wandeling gemaakt. Gekeken bij een waterval. Op mount Rainier zelf geweest omdat vervolgens de top niet te kunnen zien vanwege de laaghangende bewolking. Teveel om te beschrijven. We hebben ook veel foto’s gemaakt en ik ga flink wat plaatsen, want 1 foto zegt meer dan 1000 woorden 😄

Op de terugweg aten we bij Base Camp. Klinkt stoerder dan het is. Allemaal overdekte tafels buiten, zelf je eten afhalen. Gezellige sfeer. 

Richting Seattle werd het steeds stiller in de auto, maar zo gek is dat niet als je ergens tussen 5 en kwart voor 6 opstaat en zoveel wandelt. 

Morgen een heel andere dag. Dan gaan Hjalmar en Nicole trouwen…